เตือนคนไทยขาดความอบอุ่น กำลังก้าวสู่การเป็นโรคซึมเศร้าหมู่ พลังลบโดยรวม
นส.วีรินทร์ อรวัฒนพันธุ์ ผู้อำนวยการฝ่ายสื่อสารองค์กร กรรมการ คณะกรรมการข้อมูลข่าวสาร สำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล (สคส)เปิดเผยว่า ประชาชนก็ไม่ต่างกับเด็กเล็กๆ ที่ยังพึ่งพาตัวเองไม่ได้ ต้องฝากความรักความปลอดภัยไว้กับผู้ปกครอง ถ้าลองลดสเกลจากขนาดประเทศลงมาในสเกลครอบครัว จะเห็นว่าไม่ต่างกันเลย ถ้าเด็กต้องอยู่กับความหวาดระแวง ความกลัว ความเหงา ความไม่มั่นใจ หรืออยู่กับคำถามที่ว่า ใครกันแน่ที่รักเขาจริง
ผู้ปกครองอาจไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเขา อาจทะเลาะกันเพราะความเห็นที่ต่างกัน อาจเพราะความรักที่มันจางลง หรือเพราะอะไรก็แล้วแต่เมื่อผู้ปกครองกลายเป็นผู้ที่ทำร้ายเสียเอง คนที่ต้องปกป้องกลายมาเป็นทำร้าย ความเหลื่อมล้ำ เมื่อความรักของผู้ปกครองที่ให้เด็กๆได้ไม่เท่ากันมันจึงสร้างความเจ็บปวด เด็กที่เรียนเก่งโดนรังแก แต่ผู้ปกครองกลับเข้าข้างเด็กที่พูดเก่ง สิ่งเหล่านี้ทำให้ เด็กเล็กๆที่เรียกว่า "ประชาชน" กำลังสิ้นหวัง หดหู่ และกำลังก้าวสู่การเป็น"โรคซึมเศร้าหมู่" เป็นพลังลบโดยรวม สะท้อนออกมาในรูปของ อาชญากรรม การใส่ร้ายป้ายสี หิวแสง เอาตัวรอด แก่งแย่งชิงตำแหน่ง ผ่านหน้า"สื่อ"ที่เป็นเหมือน "ป้าข้างบ้าน" ช่วยได้บ้าง ไม่ได้บ้าง
ป้าข้างบ้าน ก็มีทั้งป้าที่เข้าใจสถานการณ์นั้นจริงๆ อยากช่วยจากใจจริง และก็มีทั้งป้าที่รู้ไม่จริง เห็นเพียงผิวเผินก็รีบตีความตีประเด็นไปเองจากความอคติเข้ามายุ่งวุ่นวาย ทำให้ความสัมพันธ์ของเด็กและผู้ปกครองแตกแยกร้าวฉานกันไปยิ่งกว่าเดิมก็มี ซึ่งคงจะไปโทษป้าข้างบ้านซะทีเดียวคงไม่ได้ หากผู้ปกครองขาดซึ่งการสื่อสารที่ดี สื่อสารด้วยความจริงใจ หรือแม้แต่การกระทำของผู้ปกครองเองที่ทำให้เด็กๆเห็นและมั่นใจ ก็จะไม่ทำให้เกิดการต่อต้าน ปฎิเสธในสิ่งที่ผู้ปกครองพยายามจะสร้างให้ในทุกรูปแบบ วัฎจักรความไม่เข้าใจระหว่างเด็กกับผู้ปกครองนี้ สะสมมานาน นานจนวันนี้อาจจะเลยเถิดไปมากกว่าคำว่า "วิกฤตศรัทธา"
สุดท้าย "เด็กเล็กๆ" เหล่านี้คงทำอะไรเองไม่ได้ แต่เขาก็ยังมีความหวังเล็กๆ ที่จะได้รับการดูแลจากผู้ปกครองในแบบที่เด็กๆอย่างพวกเขาสมควรจะได้รับในสักวัน ทุกวันนี้สิ่งที่เด็กๆทำเพื่อรักษาความเจ็บปวดก็คงทำได้แค่เพียงออกไปวิ่งเล่น ปรับทุกข์กับเพื่อนๆ ด้วยกัน สุดท้ายเมื่อตะวันตกดิน เด็กๆเหล่านี้ก็ต้องกลับเข้าบ้าน ไปเผชิญกับสิ่งที่ดูแลเขาพวกเขาเหมือนเดิม โดยที่ผู้ปกครองไม่รู้สึกกันเลยว่าเด็กๆของพวกเขากำลังสิ้นหวัง หวาดระแวง และ "ขาดความอบอุ่น"