DUMBO/ความเหมือนในความต่าง

เจาะเฟรม/การะเกด ในโลกนี้มีช้างอยู่เชือกหนึ่งที่พิเศษกว่าช้างทุกเชือกในโลกก็คือช้างที่ชื่อ ดัมโบ  ที่พิเศษก็เพราะมันเป็นช้างที่หูยาวใหญ่ ใหญ่ขนาดที่สามารถใช้ผิดบังหน้าตาตัวเองได้มิดชิด  และเพราะหูที่ใหญ่โตนี้เองที่ทำให้มันกลายเป็นตัวตลกในคณะละครสัตว์ สถานที่ที่มันเกิด ทั้งยังสร้างความผิดหวังให้กับเจ้าของคณะละครสัตว์ที่ลงเงินซื้อแม่มันมา  เมื่อผิดหวัง เขาก็เลยขายแม่มันไป โดยไม่คิดว่าการกระทำอย่างนี้เป็นการพรากลูกพรากแม่ ดัมโบ เลยกลายเป็นช้างกำพร้า และถูกหัวเราะเยาะเพราะมีหูที่ถูกมองว่าเป็นหูพิการ มิลลี่ กับ โจ สองพี่น้องอาศัยอยู่กับคณะละครสัตว์  พ่อกับแม่ของเป็นนักแสดงขี่ม้า แต่เมื่อเกิดสงครามพ่อของพวกเขาถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร และแม่เสียชีวิตเพราะป่วย ถึงทั้งสองจะไม่อยู่ในขั้นที่เรียกว่า กำพร้า เพราะพ่อรอดชีวิตจากสนามรบกลับมา แต่ก็เสียแขนข้างหนึ่ง กลายเป็นคนพิการ ไม่สามารถแสดงการขี่ม้าได้อีก จึงถูกให้ทำนหน้าที่ในการเลี้ยงช้างแทน ชายพิการ กับ ลูกช้างหูใหญ่ จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรในคณะละครสัตว์ กับคน เรารู้และเข้าใจได้ว่า เพื่อลูก จำเป็นที่จะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้อยู่รอด คน ยังสามารถสื่อสารกันได้ แต่กับลูกช้างกำพร้าเล่า  มิลลี่ กับโจ สองพี่น้องดูแลเจ้าดัมโบจนรับรู้ถึงความสามารถพิเศษของมัน รู้ว่ามันบินได้ บินด้วยหูที่ดูเหมือนว่าเป็นหูพิการนั่นแหละ ช้างบินได้เป็นเรื่องน่าตื่นเต้น เป็นสิ่งที่ชักนำเอาคนที่จะแสวงหาผลประโยชน์จากมันเข้ามา เพื่อเอามันไปอยู่ในสวนสนุกที่ชื่อดรีมแลนด์ ไปแสดงช้างบินกับนักกายกรรมสาว หลอกล่อเอาคณะละครสัตว์เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของสวนสนุก เพื่อที่จะหาทางกำจัดออกไปในตอนท้าย หลังจากที่ได้ดัมโบไว้ในครอบครอง ในขณะที่ส่วนหนึ่งของสวนสนุกนั้นเป็นที่ตั้งของเกาะแห่งความหวาดกลัว โดยการเอาสัตว์ต่างๆมาตกแต่งให้ดูน่ากลัว และหนึ่งนั้นก็คือแม่ของดัมโบที่ส่งเสียงร้องตลอด ด้วยเสียงร้องของแม่ ดิมโบรู้ว่าแม่มันอยู่ที่นี่  จึงพยายามจะไปหา จึงนำมาสู่จุดที่เจ้าของสวนสนุกจะหาทางกำจัดแม่ของมัน ซึ่งทำให้ โฮลท์ พ่อของมิลลี่ กับ โจ ต้องหาทางช่วย แต่เขาจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาเองก็มีแขนเหลืออยู่ข้างเดียว DUMBO เรื่องของช้างบินได้นี้เป็นที่จดจำของเด็กในยุคเก่าจากการ์ตูนของดิสนี่ย์ แน่นอนว่ามันเป็นเหมือนนิทานแฟนตาซีที่ดูแล้วก็มีความสุข เพราะใครจะไปคิดว่าช้างตัวโตหูกางจะสามารถบินได้ ซึ่งวันนี้ ดิสนี่ย์ก็เอามาทำใหม่โดยใช้คนแสดง ที่ก่อนหน้านี้ดิสนี่ย์ประสบความสำเร็จมาหลายเรื่องจากการที่เอาการ์ตูนของบตัวเองมาทำเป็นหนังแบบใช้คนแสดง  แน่นอน เมื่อเอามาทำใหม่ในแบบนี้ ทำอย่างไรจะประทับใจเหมือนเก่า มันก็อยู่ที่ว่าคนเก่าๆจะรู้สึกยึกติกกับฉบับการ์ตูนไหม ส่วนเด็กรุ่นใหม่คงจะไม่ได้ดูการ์ตูนแล้ว ก็จะไม่มีภาพจำ  งานนี้ได้ทิม เบอร์ตัน เจ้าพ่อแฟนตาซีมาทำ ซึ่งฝีมือของทิมเบอร์ตัน นี้ นับว่าเป็นมือวางอันดับหนึ่ง เขามีชื่อเสียงมานาน หนังหลายเรื่องเป็นที่จดจำ ทั้งหนังที่คนแสดง จนถึงหนังแอนนิเมชั้น ทั้งยังเป็นมือปันนักแสดงด้วย เช่น จอห์นี่ แดป์ ก็เกิดเพราะแก กับงานนี้ เราเห็นดาราที่เคยร่วมงานกับเขาเมื่อตอนที่ทำเรื่องแบทแมน อย่าง ดอนนี่ เดอวีโต ที่รับบทเพนกวิ้น ก็มาเล่นเป็นเจ้าของคณะละครสัตว์  และ ไมเคิล คีตัน ที่เคยรับบทแบทแมนก็มาเล่นเป็นผู้ร้ายเจ้าของสวนสนุก หนังสวยด้วยบรรยากาศและชีวิตของผู้คนในคณะละครสัตว์ที่ดูเหมือนวันนี้จะหาดูได้ยากเต็มทน ซึ่งหนังทำให้เราอิ่มและเพลินในฉาก ทั้งยังตื่นตากับเจ้าดัมโบ เพราะทั่งสีหน้าแววตาจนถึงการโบยบินของมันล้วนสมจริง จะดูเอาสนุกดูเอาเพลิน หนังก็ต้อบโจทย์ จะดูเอาข้อคิด หนังก็มีให้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องของความเสียสละ การกระทำในสิ่งที่ถูกต้อง  ในความเป็นชีวิต มันไม่มีอะไรที่สมบูรณ์พร้อม ไม่ขาดก็เกิน  ดัมโบ เกิดมามีใบหูที่ใหญ่กว่าปกติ นี่ก็เกินธรรมชาติของช้าง การที่มันสามารถบินได้ว่าไปอาจจะเป็นความพิเศษแต่นั่นกลับสร้างปัญหาให้กับมันเพราะจะถูกคนไม่ดีเอาไปใช้ประโยชน์ส่วนตน สู้เป็นลุกช้างธรรมดาไม่ได้ ซึ่งที่สุดมันก็กลับไปอยู่ในป่า ใช้ชีวิตแบบช้างธรรมดา ในขณะเดียวกับ โอลท์ ที่แขนขาดจากสงคราม ก็ไม่ได้หมายความว่าชีวิตเขาจะล้มเหลวกลายเป็นคนพิการ เพราะเขายังสามารถลุกขึ้นมาทำสิ่งที่ถูกต้อง สามารถมีชีวิตอยู่กับครอบครัวได้อย่างคนปกติ หนังทำให้เรารู้ว่าที่สุดแล้ว จะขาดหรือเกิน ไม่สำคัญเท่ากับว่าเรารู้จักทำสิ่งที่ถูก สิ่งที่เป็นปกติหรือเปล่า หูที่ใหญ่ของดัมโบไม่ได้ทำให้มันผิดปกติ และแขนที่ขาดของ โฮลท์ ก็ไม่ได้ทำให้เขาเป็นคนพิการ เพราะความพิการที่แท้จริงนั้น มันอยู่ข้างในหัวใจต่างหาก www.siamzone.com