สารจากนักรบ! "หมวดป้อ" เปิดใจกลางสนามรบ เสียสละเพื่อชาติ เกียรติสูงสุดของทหารไทย

วันที่ 25 ส.ค.68 เพจเฟซบุ๊ก SMART Soldiers Strong ARMY โพสต์ข้อความระบุว่า...

อยากให้คนไทยได้อ่านครับ

"สาร จากนักรบ"

บทความนี้อาจจะยาวสักหน่อยนะครับ

กระผม ร.ต.ธนาวุธ เวชสงเคราะห์ (หมวดป้อ) ผบ.มว.ปล.ร้อย อวบ ร.16 พัน.3 ตท.รุ่นที่ 61 จปร.72

สมัยผมเป็นนักเรียนนายร้อยพระจุลจอมเกล้า ผมเคยได้รับฟังคำสอนมากมายสมัยเป็นนักเรียนแต่ตอนนั้นผมเองได้แค่ฟังแต่ก็ยังไม่เคยเข้าใจ จนวันนึงที่ผมต้องพาลูกน้องตบเท้าเข้าสนามรบทำให้ผมนั้นได้เข้าใจอะไรหลายอย่างอย่างลึกซึ้ง ผมได้เข้าใจความหมายของ คำว่า"เสียสละ"ซึ่งมีค่ามากกว่าคำว่า"หน้าที่" เมื่อเราต้องไปเผชิญความเหนื่อยยากลำบากหรือภัยอันตราย ที่ทั้งรู้ว่าอาจจะเกิดการสูญเสียหรือทุพพลภาพ เราสามารถตัดสินใจได้ว่าเราจะไปหรือไม่ไป เราสามารถละทิ้งหน้าที่ได้ด้วยการหนีหรือถอยหลังกลับแต่เมื่อเราตัดสินใจที่จะไปนั่นคือ "เสียสละ"

คำว่า "กล้าหาญ"คือการตัดสินใจไม่ใช่ผลการปฏิบัติ เพราะเมื่อประเมินสถานการณ์แล้วรู้ว่าเรากำลังจะไปตายหรือสูญเสียแต่เราก็ยังคงจะไปไม่ว่าผลการปฏิบัติจะเป็นอย่างไร ตอนนั้นคุณคือคนที่กล้าหาญ

ความอุ่นใจเกิดขึ้นเมื่อในสนามรบไม่มีเราคนเดียวแต่มีกำลังพล นายสิบ น้องพลทหาร ที่อยู่เคียงข้างดังนั้นเราต้องรักเขาเหมือนที่เรารักชีวิตตัวเอง

เราเป็นผู้นำในตำแหน่งได้แต่ลูกน้องจะตามหรือไม่ตามเรานั้นมันอยู่ที่ "ความเชื่อมั่น" ดังนั้นความเป็นผู้นำมีความหมายและ จิตวิญญาณที่ลึกซึ้ง เหมือนที่พี่บุ๊คบอก( ร.ต.เกียรติวงศ์ สถาวร) ที่ได้ปฏิบัติหน้าที่จนได้สูญเสียขาจากการเหยียบกับระเบิดเพื่อเจาะทางในการยึดพื้นที่บริเวณปราสาทตาควาย"ถ้าเราไม่เข้าลูกน้องก็ไม่ตามถ้าลูกน้องไม่ตามภารกิจก็ไม่สำเร็จ" แต่ความจริงแล้วแม้เราจะเข้าแต่ลูกน้องก็เลือกได้ที่จะไม่ตามเราแต่ที่ลูกน้องเขาตามเราเพราะเขาเชื่อมั่นในตัวของผู้นำ"

เมื่อเราตัดสินใจตบเท้าออกจากบังเกอร์หรือที่มั่นหรือผ่านแนวลวดหนามฝ่ายเราออกไป เข้าในพื้นที่ของอริราชศัตรูเราได้ทำใจและเตรียมตัวที่จะตาEไปแล้ว100% ถ้าพิการหรือรอดกลับมาคือ กำไรและความโชคดี

เหรียญเชิดชูเกียรติและเหรียญกล้าหาญจริงๆแล้วไม่ได้มีค่ากับคนที่เสียชีวิตไปแล้วเพราะเขาคงไม่รับรู้ แต่มีค่ากับคนที่สูญเสียอวัยวะร่างกายและครอบครัวของผู้เสียชีวิตทุกครั้งที่เศร้าหรือเสียใจ อย่างน้อยเมื่อมองย้อนมามันคือเครื่องเตือนใจว่าการจากไปหรือความสูญนี้เพื่อประเทศชาติซึ่งเต็มไปด้วยความกล้าหาญและเสียสละ ความทุกข์ความเศร้านั้นก็จะเบาบางลง (คนที่ออกไปรบจริงๆผมเชื่อว่าจะคิดเหมือนผมทุกคนนะครับ ไม่อยากได้เงิน 10 ล้านหรือเหรียญกล้าหาญอะไรหรอกขอแค่เราไปทำภารกิจเพื่อประเทศชาติให้สำเร็จและรอดปลอดภัยกลับมาหาครอบครัวมีค่ามากกว่า)เพราะผมรอดจากเหตุการณ์ปะทะที่ช่องอานม้าคืนวันที่ 28 ก.ค.68 ก่อนจะยุติการยิงเหมือนผมได้มีชีวิตใหม่ผมจึงมองว่าสิ่งอื่นๆเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย

วันที่ผมกับลูกน้องตัดสินใจจะปฏิบัติหน้าที่ร่วมกันผมไม่เคยคิดที่จะไปฆ่าหรือตัดหัวใครผมคิดแค่เพียงว่าผมมาทำหน้าที่ ทหารกัมพูชาบางคนเขาก็มีครอบครัวเขาก็ไม่ได้อยากให้เกิดสงครามแต่เขาก็ต้องทำตามคำสั่งผู้นำและทำเพื่อประเทศชาติของเขาและทำตามสิ่งที่เขาเชื่อ

"ความสามัคคี"คือหัวใจสำคัญของ "ชัยชนะ" ในการรบปัจจุบันนั้นเราต้องปฏิบัติการทางการเมืองตั้งแต่ระดับรัฐบาล ทางการทหาร การข่าว หรือสิ่งต่างๆควบคู่กัน ความรักความสามัคคีจึงเป็นส่วนสำคัญของความสำเร็จ ดังนั้นเราต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจน การปฏิบัติที่สอดคล้องกันและไปในทิศทางเดียวกันนั่นคือ "ความสามัคคี"

ผมขอขอบคุณคนไทยทุกคนที่เป็นแนวหลังที่ส่งกำลังใจให้ทหารไทยพร้อมทั้งช่วยเหลือหรือสนับสนุนทุกสิ่งทุกอย่างในการปฏิบัติหน้าที่ มันคือความสามัคคีและเสียสละที่มีค่ามากกว่าสิ่งใด

การรบย่อมมีการสูญเสียไม่ว่าจะมากหรือน้อยเป็นสิ่งที่ทหารทุกคนรับรู้และเข้าใจแต่ขอให้การสูญเสียนั้นไม่สูญเปล่า ไม่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ส่วนตนของผู้หนึ่งผู้ใด เป็นการสูญเสียเพื่อประเทศชาติและอธิปไตยย่อมเป็นการสูญเสียที่มีคุณค่า สมเกียรติและภาคภูมิใจอย่างสูงสุดของทหาร

“เมื่ออยู่ในสนามรบ ไม่ว่าจะยศอะไร ก็หนึ่งชีวิตเท่ากัน”

ทุกชีวิตนั้นมีคุณค่าเพราะทุกคนมีเลือดเนื้อ มีร่างกายและจิตใจและคนที่รักรออยู่ พลทหาร นายสิบ นายร้อย เราฝากชีวิตไว้ด้วยกัน ในการสู้รบเราหวังให้ประเทศชาติสงบสุข รักษาไว้ซึ่งอธิปไตยได้แผ่นดินที่เคยเป็นของเรานั้นคืนมาปราศจากการรุกราน ดูถูกเอาเปรียบหรือกลั่นแกล้งคนไทย "แผ่นดิน"คือบ้านหลังใหญ่ ที่มีคนไทยอาศัยอยู่ เรามีเกียรติ เรามีศักดิ์ศรี และเราจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกรังแกหรือเหยียดหยาม คำว่า "เอกราช"คือความภาคภูมิใจของคนไทยทุกคน ดั้งนั้นการที่ทหารได้ตบเท้าเข้าสนามรบคือเกียรติอย่างสูงสุด

ผมตัดสินใจให้ทุกอย่างกับ ประเทศชาติ และอาชีพที่ผมรัก แม้กระทั่งชีวิต ผมให้อะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว ผมเสียใจที่ผมพาลูกน้องเข้าไปกลับเป็นผมเองที่รอดกลับมา ผมเสียใจและร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึง รอยยิ้ม คำพูด ความรักของลูกน้องที่มีต่อผม ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกเหตุการณ์ ทุกความทรงจำ ทุกความรู้สึก ผมจะจดจำมันไปตลอดชีวิตรับราชการ ผมหวังว่าบทความนี้จะแทนคำขอบคุณและมีประโยชน์ต่อผู้ที่อ่านและเป็นการสดุดีแก่ผู้ที่เสียชีวิตจากการปฏิบัติหน้าที่ทุกคน ขอบพระคุณครับ

#ยุทธบดินทร์ #YutthaBodin#ไทยนี้รักสงบแต่ถึงรบไม่ขลาด #SmartSoldiersStrongArmy