"จักรภพ" ยก "ทรัมป์" ตัวอย่างสาบานตนอย่างสันติ ไร้ความรุนแรง จับตา "บาร์รอน" ลูกชายคนเล็ก จ่อขึ้นแท่นขวัญใจชาวอเมริกัน

วันที่ 21 มกราคม 2568 นายจักรภพ  เพ็ญแข  อดีตรัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี กล่าวถึงกรณี การสาบานตนเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีสหรัฐคนที่ 47 ของ นายโดนัลด์ ทรัมป์ เมื่อวันที่ 20 มกราคม ที่ผ่านมาว่า แสดงให้เห็นถึงการถ่ายโอนอำนาจอย่างสันติ ซึ่งคนอเมริกันภูมิใจกันมาก เนื่องจากไม่มีรัฐประหาร ไม่มีการจี้เบื้องหลัง ไม่มีการทำลายระบบสภา เพื่อจะเปลี่ยนรัฐบาล หรือไม่มีการกล่าวร้ายผู้นำรัฐบาลเพื่อถอดถอน เพราะฉะนั้นในสหรัฐเขาหยิบเรื่องนี้มาเป็นข้อเด่น และจากอดีตประธานาธิบดี สู่ประธานาธิบดีอีกสมัยของ ทรัมป์ ก็ส่งให้ผลให้ เมลาเนีย ทรัมป์ กลายเป็นสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง และคณะรัฐมนตรีทั้งหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจดี แวนซ์ จากอดีตที่เคยวิจารณ์ทรัมป์ก็กลายมาเป็นรองประธานาธิบดีสหรัฐฯ การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นทั้งหมดภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง 

อย่างไรก็ตาม นายจักรภพ มองว่า สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากการสาบานตน นอกจากการถ่ายโอนอำนาจอย่างสันติ มันยังมี สิ่งที่เรียกว่าเป็นความรู้สึกของตัวบุคคลที่พ้นอำนาจโดยฉับพลัน และได้อำนาจมาโดยฉับพลัน มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ของคนที่มีจิตใจแบบปุถุชน เพราะอำนาจของประธานาธิบดีสหรัฐ มันคืออำนาจขนาดล้างโลก และในอนาคตอาจทำสงครามอวกาศได้ มันใหญ่โตมากจึงทำให้อีโก้และอัตตาของบุคคลมันพลุ่งพล่านราวลาวาในปล่องภูเขาไฟ ซึ่งคนที่หมดอำนาจไปก็อาจจะหมดความเคารพและความเชื่อมั่นใจตัวเอง จนอาจกลายเป็นโรคซึมเศร้าไปได้ หากสภาพจิตใจไม่เสถียรเพียงพอ 

“อีกอย่างหนึ่งที่ต้องคุยไว้ตอนนี้คือ การถ่ายทอดอำนาจครั้งนี้ มันก็จะมีสีสันตามมา อย่างเมื่อวานโดยส่วนตัวมองว่าสีสันของการสาบานตนครั้งนี้คือ คือ บาร์รอน ทรัมป์ ลูกคนเล็กของโดนัลด์ ทรัมป์ จากเด็กน้อยเมื่อแปดปีก่อน บัดนี้กลายเป็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา ราวเทพบุตร มาร่วมในพิธีและโดยถูกกำหนดให้อยู่หลังของทรัมป์พอดี ในรัศมีของกล้องที่จับจ้อง เราดูแล้วรู้เลยว่าเขาต้องการโปรโมทคนนี้  ฉะนั้น บาร์รอน คนนี้ ก็จะกลายเป็นดารา ขวัญใจหรือสีสันของรัฐบาลทรัมป์ ใน 4 ปีจากนี้ไปอย่างค่อนข้างแน่นอน” นายจักรภพ กล่าว

อดีตรมต.ประจำสำนักนายกฯ ยังขอให้จับตาการบริหารงานของรัฐบาลสหรัฐภายใต้การนำของทรัมป์ ที่มีอำนาจเต็มสมบูรณ์ บริหารอำนาจ 7 อย่างตามรัฐธรรมนูญของสหรัฐ ซึ่งแม้สหรัฐอเมริกายุคนี้ จะไม่ได้สนใจโลกหรือประเทศอื่นเท่ากับยุคสงครามเย็น แต่เขาก็ยังเป็นผู้เล่น ที่สำคัญ ในฐานะประเทศที่มีเศรษฐกิจและกองทัพอันดับหนี่งของโลก