โซลแสนลุ่มลึกของคนรุ่นหลัง

ดนตรี / วรรณากร

เมื่อ 9 ปีที่แล้ว ลีออน บริดเจส มีผลงานชุดแรกชื่อว่า Coming Home ซึ่งประสบความสำเร็จอย่างสูงด้วยยอดขายในระดับแผ่นเสียงทองคำขาว

อัลบั้มชุดที่ 2 (Good Thing) และ 3 (Gold-Diggers Sound) ทำให้เขาได้รับการเสนอชิงรางวัลแกรมมีย์ประเภทอัลบั้มอาร์แอนด์บียอดเยี่ยม และเขาได้รางวัลเพลงอาร์แอนด์บีดั้งเดิมยอดเยี่ยมไปจากเพลง “Bet Ain’t Worth The Hand” เมื่อปี 2561

พูดง่าย ๆ ว่าบริดเจสไม่ใช่ไก่อ่อนของวงการ ผลงานของเขาอยู่ในระดับท็อปเสมอ

หลังจากที่ทำงานเอนเอียงไปทางอาร์แอนด์บีมาสองชุด บริดเจสก็เลือกที่จะกลับมาหาดนตรีโซลแทนอาร์แอนด์บีมากขึ้นในผลงานชุดที่ 4 ซึ่งเป็นชุดล่าสุดที่เขาใช้ชื่อตัวเองมาตั้งเป็นชื่อว่า Leon

บริดเจสทำงานชุดนี้โดยมีแรงบันดาลใจจากรากเหง้าในวัยเยาว์ เขาเขียนเพลงถึงประสบการณ์ในการเติบโตทั้งในแง่ของชีวิตและดนตรีที่เทกซัส ด้วยเหตุนั้นจึงมีกลิ่นอายของเพลงคันทรีย์และโฟล์คแต่งแต้มอยู่ด้วยในหลายเพลง

“Peaceful Place”, “That’s What I Love”, “Laredo” คือเพลงที่เขาเลือกมาเป็นซิงเกิลโปรโมท ทั้งหมดน่าฟังและโดดเด่น แต่เพลงเปิดอัลบั้มอย่าง “When A Man Cries” ที่ได้จอห์น เมเยอร์ มาช่วยแต่งด้วยก็ไม่อาจมองข้ามไปได้เช่นกัน

แน่นอนว่ายังมีอีกหลายเพลงที่น่าฟัง ไม่ว่าจะเป็น “Ain’t Got Nothing On You”, “Simplify”, “Ghetto Honeybee”, “Ivy” หรือจะว่ากันตามจริงแล้ว ทุกเพลงในอัลบั้ม Leon ล้วนแต่น่าฟังและชวนเพลินไปกับเรื่องราวในเนื้อเพลงที่พูดถึงวัยเยาว์และความรักที่รวดร้าว แต่สวยงามในความทรงจำ

เสียงร้องและการร้องของ บริดเจส คือความดีงามและโดดเด่นที่สุดของงานของเขา แต่ไม่ใช่ว่างานด้านอื่นจะด้อย ทุกอย่างคือองค์ประกอบแบบเกรดเอ และเมื่อรวมกับเสียงร้องระดับเอพลัส ก็ยิ่งทำให้อัลบั้มนี้ยิ่งดีเลิศ

ผลงานชุด Leon ไม่เพียงสะท้อนตัวตนของ บริดเจส ออกมา แต่บรรดาบทเพลงที่ผสมผสานนีโอ-โซลเข้ากับโฟล์กและคันทรีได้อย่างลงตัวของเขาคือศิลปะที่งดงาม สะอาด สว่าง และเยียวยาจิตใจคนฟังได้อย่างยอดเยี่ยม