รำพึงในถนนเมืองโบราณเจียสือกู่เจิ่น

๏ บ้านเมืองอันเก่าคร่ำนำเสน่ห์
ลมทายเทสดใสไร้ความหมอง
จิบกาแฟครวญคิดมิตรครรลอง
ผ่านมาพ้องวาบคำนึงคิดถึงกัน

๏ เราอาจร้างห่างไกลทางใจแปลก
บนทางแยกไร้ทิศที่คิดฝัน
เส้นขนานความห่างระหว่างวัน
ถึงเพ็ญจันทร์ล่วงอาทิตย์จิตไม่พบ

๏ ฟังสำเนียงน้ำไหลใจสายน้ำ
เหมือนเพลงซ้ำร่องรางที่ร้างหลบ
เซาะเนินดอนแผ่นหินรินกระทบ
แข็งสยบอ่อนไหวใจละมุน

๏ ถึงสายลมแสงแดดที่แผดกล้า
ถวิลหาเพื่อนเก่าในเงาอุ่น
ชมไพรใหม่สุวนันท์อันการุณ
แทนรอยพิมพ์อิงหนุนความคุ้ยเคย

๏ คิดถึงนักลักยิ้มดูพริ้มพราย
มองดูคล้ายชวนพิศนิจจาเอ่ย
อวลระคนกลิ่นปรางแรมร้างเลย
ความว่างเปล่าลงเอยค่อยเผยทาง

๏ รำพึงจิบกาแฟคิดแค่นั้น
คิดเพ้อฝันขอบฟ้ากว้างกว่ากว้าง
แลเมฆลอยฟ้าฉ่ำเหมือนอำพราง
ความเหินห่างเอมอิ่มเย้ยยิ้มเยือน ๚

มหา สุรารินทร์

ร้านกาแฟ เมืองโบราณเจียสือกู่เจิ่น เมืองตูเจียงเยี่ยน 15 มิถุนายน 2567 เวลา 11.00น.

เมืองโบราณเจียสือกู่เจิ่นเป็นถนนเก่าแก่ตั้งแต่สมัยราชวงศ์ชิงไม่แน่ใจว่าเคยคณะทัวร์ไทยได้แวะบ้างหรือเปล่าเส้นทางจากเฉิงตูไปจิวจ้ายโกวต้องมาเส้นทางนี้ทั้งไปและกลับ ที่นี่เป็นแหล่งท่องเที่ยวระดับ4A(จีนจัดระดับท่ท่องเที่ยวตั้งแต่1-5A) ผู้เดินทางมาเป็นคณะก็น่าจะเต็มอิ่มกับถนนคนเดินโบราณที่เมืองตูเจียนเยียนแล้วแล้วคงเดินทางเฝกลับเฉิงตูอาจไม่ได้แวะก็เป็นได้ แต่สำหรับทริปสบาย ๆ ตามประสาคนกันเองของผมคนไม่มากให้เวลาเต็มที่ดูเหลือเผื่อเวลาไม่รีบเร่งเลยได้ของแถมให้เพื่อนมิตรได้อิ่มเวลาอารมณ์รสสัมผัสของการเดินทางที่อยู่นอกเหนือตารางที่กำหนดไว้ไม่มีบวกเพิ่ม

หลบมุมนั่งหาร้านกาแฟจิบอย่างล่องไหลเนิบช้าเขียนกลอนสักสำนวนปรายตานั่งแบบไม่เหงาอะไรผู้คนไม่มากแต่ลางทีความเงียบงันอันยาวนานอัดแน่นระหว่าวเราคิด ๆ ดูแล้วฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย ดั่งคำมังกรโบราณ"โกวเล้ง" ที่ว่า"เราอาศัยปากกาด้ามเดียวได้มาทุกสิ่ง แม้สิ่งมิควรได้ เราล้วนได้มาแล้วนั่นคือความเปลี่ยวเหงา"

ชินวัฒน์ ตั้งสุทธิจิต - มหา สุรารินทร์ กองทุนสุนทรภู่ศึกษา Sunthorn Phu Fund for Education มูลนิธิสโมสร มิตรภาพวัฒนธรรมสากล @ผู้ติดตาม อารยะแห่งเอเชีย

 

 

ขอบคุณ เฟซบุ๊ก ชินวัฒน์ ตั้งสุทธิจิต

#ชินวัฒน์ตั้งสุทธิจิต #มหาสุรารินทร์