เศร้าใจ กับประเทศไทยต้องมีอันสูญเสียบุคลากรทางการแพทย์จากโรคโควิด-19 ไปอีกราย โดยเป็นนายแพทย์ อายุ 63 ปี เปิดคลินิกอยู่ในพื้นที่ ต.ป่าตอง อ.กะทู้ จ.ภูเก็ต มีอาการป่วยโควิด ก่อนเข้ารับการรักษาครั้งแรกที่ รพ.ป่าตอง จากนั้นได้ส่งตัวเข้ามารักษาที่ รพ.วชิระภูเก็ต ตั้งแต่ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา โดยมีโรคประจำตัวคือ โรคเบาหวาน ต่อมาผู้ป่วยมีอาการไวรัสลงปอด กระทั่งญาติได้ย้ายไปรักษาตัวต่อที่โรงพยาบาลสงขลานครินทร์ หาดใหญ่ จ.สงขลา ก่อนเสียชีวิตลงเมื่อ วันที่ 2 มิ.ย.ที่ผ่านมา
กระทั่งเป็นที่ทราบต่อมาว่า นพ.ประยูร ภคเมฆานนท์ หรือ หมอเล็ก เป็นนายแพทย์ชื่อดังในพื้นที่ จ.ภูเก็ต ที่โด่งดังจากการเปิดคลินิกรักษาผู้ป่วยยากจนฟรี ไม่คิดค่าใช้จ่าย
จนชาวภูเก็ตทราบข่าวการเสียชีวิตต่าง"อาลัย นายแพทย์ประยูร"กัน
โดยเพจเฟสบุ๊ค"ศักดิ์วุฒิ รัตตานุกูล" ได้โพสต์"อาลัยนายแพทย์ประยูร" โดยระบุว่า
เช้าวันที่ 2 มิถุนายน 2564 ได้รับแจ้งทางไลน์ว่า หมอเล็ก นพ.ประยูร ภคเมฆานนท์ แพทย์ ม.อ.รุ่น 8 เพื่อนรักร่วมรุ่นของผม ที่ทำงานอยู่ภูเก็ต ติดเชื้อโควิด-19 ลงปอด ถูกส่งตัวไปรักษาตัวที่ รพ.สงขลานครินทร์ หลายวันมาแล้ว ได้จากไปอย่างสงบ
คุณหมอเล็ก เปิดคลินิกส่วนตัวที่ ป่าตอง อ.กระทู้ จ.ภูเก็ต ช่วงการระบาดของไข้โควิด-19 รอบแรกนั้น คลินิกคุณหมอ ได้ปรับเป็นโรงทาน แจกข้าวสารถุง ให้คนที่ได้รับความเดือดร้อน แต่ละวันมีคนมาเข้าคิวรับข้าวสารเป็นจำนวนมาก ติดต่อกันนับเดือน
ระยะหลังที่การระบาดของโรคเริ่มคลี่คลาย คุณหมอได้พยายามโปรโมตการท่องเที่ยวของจังหวัดภูเก็ต ด้วยการเดินทางไปถ่ายภาพ มุมสวยๆของจังหวัดนำเสนอผ่านเฟซบุ๊คส่วนตัว มีคนเข้ามาชมจำนวนมาก และแชร์อย่างแพร่หลาย
ทุกวันตอนเช้า เพื่อนๆในกลุ่มไลน์ แพทย์ ม.อ.รุ่น 8 จะได้ชมภาพสถานที่สวยๆ และภาพที่คุณหมอไปร่ายรำไท้เก๊ก ออกกำลังกาย ตามชายหาดป่าตองและหาดต่างๆ
วันนี้ ไม่มีเพื่อน ไม่มีภาพเหล่านั้นอีกแล้ว
ผมจึงขอเชิญเพื่อนๆ ทุกท่าน ร่วมส่งเพื่อนสู่สุคติ ด้วยความอาลัยยิ่ง กับบทกลอนที่เขียนขึ้นจากใจ
#ขอให้เพื่อนๆทุกท่านปลอดภัยจากโรคร้ายนี้ครับ
"แสนใจหายสุดละห้อยเศร้าสร้อยหนัก
เมื่อเพื่อนรักจากไปไม่เหลียวหลัง
สุดขมขื่นเหมือนมิฟื้นตื่นภวังค์
ยากจะยั้งน้ำตาพร่าไหลริน
เคยร่วมเรียนร่วมเล่นเป็นเพื่อนเที่ยว
เคยกลมเกลียวแนบสนิทเป็นนิจสิน
เคยต่างลาไปตามทางต่างชีวิน
แต่มาสิ้นเพราะโรคภัยในป่าตอง
ครั้งโรคร้ายกรายกล้ำในย่ำแรก
เพื่อนก็แจกข้าวสารเจือจานผอง
คนยากไร้ได้ต่อลมสมใจปอง
แต่พื่อนต้องวิปโยคเพราะโรคนั้น
เคยตื่นไวไปชายหาดวาดความหวัง
โชว์พลังรอพลิกฟื้นคืนความฝัน
หาดจะคึกตึกที่ร้างสว่างพลัน
โรคน่าพรั่นจักสลายมลายไป
เจ้าไวรัสเหี้ยมโหดเหมือนโกรธหนัก
มีชนักก่อกลแต่หนไหน
จึงอาฆาตมาดร้ายให้กลายไกล
เหลือทิ้งไว้แต่ความดีที่มีมา
ดวงวิญญาณโปรดรับรู้ผู้อยู่หลัง
ร่วมจิตตั้งมุ่งมาดปรารถนา
ขอไปสู่สุคตินั้นสวรรคา
ไห้โหยหาความเป็นเพื่อนไม่เลือนราง"
นพ.ศักดิ์วุฒิ รัตตานุกูล
2 มิถุนายน 2564