ดนตรี / รุ่งฟ้า ลิ้มหัสนัยกุล
เป็นคนแรกที่ตัดสินใจเดินออกจากวง วัน ไดเร็กชั่น เมื่อปี 2015 ขณะที่ชื่อเสียงวงกำลังอยู่ในจุดสูงสุด เซย์น มาลิค หนุ่มอังกฤษที่มีเชื้อสายปากีสถาน-ไอริช มีอัลบั้มเดี่ยวออกมาเป็นชุดที่ 3 แล้ว ทิ้งระยะเว้นห่างสองปีจาก Icarus Falls งานที่อัดแน่นด้วยจำนวนเพลงมากถึง 27 เพลง
เทียบกับ Icarus Falls แล้ว Nobody is Listening ดูจะเข้มข้นกว่าทั้งในเรื่องดนตรีและการร้อง แม้จะยังอยู่ในรูปรอยของป๊อปร่วมสมัยเหมือนกัน ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะวุฒิภาวะที่แกร่งกล้าขึ้น รวมทั้งความชัดเจนในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว...ว่าอยากทำเพลงติดชาร์ท หรือทำเพลงฟังได้นาน
เซย์น เปิดอัลบั้มใหม่ด้วยการอ่านบทกวีด้วยแร็ปเบาๆ ใน “Calamity” ที่ปิดด้วยท่อนร้องย้ำซ้ำประโยคเดิมว่า “nobody is listening” ก่อนนำเข้าสู่บทเพลงอื่นๆที่ฟังก็รู้ว่าผ่านการจัดสรร-คัดกรองมาแล้ว เพราะแต่ละเพลงล้วนไพเราะน่าฟังในตัวของมันเอง มีสัมผัสป๊อปเต็มเปี่ยม ท่อนฮุคติดหู และเมื่อเรียงร้อยเข้ากันแล้วก็ทำให้การฟังเพลงชุดนี้ของ เซย์น ไหลลื่นและรื่นรมย์ทีเดียว
โทนอัลบั้มออกไปทางเนิบช้ามากกว่าเร่งเร้า แต่ก็ไม่ได้นิ่งเรียบจนน่าเบื่อ เขาสอดแทรกสีสันรายละเอียดลงไปในแต่ละเพลงกันความเบื่อหน่าย ไม่ว่าจะเป็นป๊อปร่วมสมัยจังหวะสนุกๆชวนติดใจง่ายอย่าง “Windowsill” ที่มี เดฟลิน มาช่วยแร็ปเติมสีสันหนักขึ้นมาหน่อย เช่นเดียวกับ “Better” ที่ปล่อยออกมาเป็นซิงเกิ้ลแรกเมื่อเดือนกันยายนปีก่อน, กลิ่นอายบรรยากาศยุค 80 ใน “Sweat” ที่แอบคิดถึง “In the Air Tonight” นิดๆ, อารมณ์โซลเก่าๆใน “Unfuckwitable” หรือสำเนียงตะวันออกไกลทางรากเหง้าของผู้เป็นพ่อใน “Tightrope” และ “When Love’s Around” ที่ร้องคู่กับ ซิด เพลงหลังนี้มาในบีทที่ตอดเป็นจังหวะคลอเสียงร้องตลอดทั้งเพลง
แต่ถ้าถามว่าเพลงไหนที่ดีที่สุดในอัลบั้ม ส่วนตัวยกให้สองเพลงสุดท้าย สองเพลงรักที่เขาเลือกนำเสนอแบบเรียบง่าย นั่นคือ “Tightrope” เพลงรักอะคูสติคโปร่ง ท่วงทำนองไพเราะอ่อนหวาน เสียงร้องนุ่มนวลที่ปล่อยออกมาสบายๆ ทุกอย่างกลมกล่อม ขณะที่ “River Road” ให้ความรู้สึกเหมือนเพลงกล่อม แต่เข้มกว่าและลึกกว่าในส่วนของการร้องที่อารมณ์มาเต็ม ไม่ได้แผดเสียงสำแดงพลัง แต่ก็ชวนฝันไม่เบาเลย
แต่เพลงจะดีจะติดหูได้ นอกจากความเนี้ยบของดนตรี ก็ต้องมี “เสียงร้อง” ที่ดีมีคุณภาพเป็นตัวขับเคลื่อน ซึ่ง เซย์น ก็ใช้จุดเด่นทางเนื้อเสียงและการร้องเพลงของเขามาใช้ได้อย่างน่าประทับใจ ทั้งการร้องแบบสบายๆ ไปจนถึงการร้องแบบดึงอารมณ์ความรู้สึกลึกๆออกมา ไปกันได้ดีทีเดียวกับงานเพลงอาร์แอนด์บีแบบย้อนยุคอย่างที่เขาต้องการนำเสนอ
ไม่ว่าจะเป็นแฟน วัน ไดเร็กชั่น หรือไม่ แต่ถ้าคุณชอบฟังเพลงป๊อปชั้นดี อัลบั้มนี้ของ เซย์น มาลิค เป็นอีกชิ้นหนึ่งที่ไม่ควรมองข้าม
โทนอัลบั้มออกไปทางเนิบช้ามากกว่าเร่งเร้า แต่ก็ไม่ได้นิ่งเรียบจนน่าเบื่อ เขาสอดแทรกสีสันรายละเอียดลงไปในแต่ละเพลงกันความเบื่อหน่าย ไม่ว่าจะเป็นป๊อปร่วมสมัยจังหวะสนุกๆชวนติดใจง่ายอย่าง “Windowsill” ที่มี เดฟลิน มาช่วยแร็ปเติมสีสันหนักขึ้นมาหน่อย เช่นเดียวกับ “Better” ที่ปล่อยออกมาเป็นซิงเกิ้ลแรกเมื่อเดือนกันยายนปีก่อน, กลิ่นอายบรรยากาศยุค 80 ใน “Sweat” ที่แอบคิดถึง “In the Air Tonight” นิดๆ, อารมณ์โซลเก่าๆใน “Unfuckwitable” หรือสำเนียงตะวันออกไกลทางรากเหง้าของผู้เป็นพ่อใน “Tightrope” และ “When Love’s Around” ที่ร้องคู่กับ ซิด เพลงหลังนี้มาในบีทที่ตอดเป็นจังหวะคลอเสียงร้องตลอดทั้งเพลง
แต่ถ้าถามว่าเพลงไหนที่ดีที่สุดในอัลบั้ม ส่วนตัวยกให้สองเพลงสุดท้าย สองเพลงรักที่เขาเลือกนำเสนอแบบเรียบง่าย นั่นคือ “Tightrope” เพลงรักอะคูสติคโปร่ง ท่วงทำนองไพเราะอ่อนหวาน เสียงร้องนุ่มนวลที่ปล่อยออกมาสบายๆ ทุกอย่างกลมกล่อม ขณะที่ “River Road” ให้ความรู้สึกเหมือนเพลงกล่อม แต่เข้มกว่าและลึกกว่าในส่วนของการร้องที่อารมณ์มาเต็ม ไม่ได้แผดเสียงสำแดงพลัง แต่ก็ชวนฝันไม่เบาเลย
แต่เพลงจะดีจะติดหูได้ นอกจากความเนี้ยบของดนตรี ก็ต้องมี “เสียงร้อง” ที่ดีมีคุณภาพเป็นตัวขับเคลื่อน ซึ่ง เซย์น ก็ใช้จุดเด่นทางเนื้อเสียงและการร้องเพลงของเขามาใช้ได้อย่างน่าประทับใจ ทั้งการร้องแบบสบายๆ ไปจนถึงการร้องแบบดึงอารมณ์ความรู้สึกลึกๆออกมา ไปกันได้ดีทีเดียวกับงานเพลงอาร์แอนด์บีแบบย้อนยุคอย่างที่เขาต้องการนำเสนอ
ไม่ว่าจะเป็นแฟน วัน ไดเร็กชั่น หรือไม่ แต่ถ้าคุณชอบฟังเพลงป๊อปชั้นดี อัลบั้มนี้ของ เซย์น มาลิค เป็นอีกชิ้นหนึ่งที่ไม่ควรมองข้าม