แห่อุบาทว์ ?

สถาพร ศรีสัจจัง เกือบครึ่งเดือนที่ผ่านมา ผู้คนจำนวนไม่น้อยในสังคมไทยเหมือนจะแทบนอนไม่หลับ หันไปทางไหนก็ถูกกระทบให้ตื่นตาตื่นใจจากสื่อแทบทุกประเภท รวมศูนย์อยู่ที่เรื่องเดียว คือเรื่องการฆ่าหั่นศพ ที่คนคณะหนึ่งภายใต้การนำของสาวสวย (ไม่ว่าจะเพราะมีดหมอหรือเพราะอะไรก็เถอะ)ประเภทที่ยุคปัจจุบันเรียกกันว่าเป็น “สาวเปรี้ยว” ที่บังเอิญชื่อเล่นหรือ “นิคเนม” ของเธอคือ “เปรี้ยว” เอาจริงๆเสียด้วยทำต่อเพื่อนสาวร่วมกลุ่ม ชื่อ “เปรี้ยว” ดังกล่าวของเธอกลายเป็นชื่อก้องฟ้าในทำนอง “เน็ท ไอดอล” (ที่ใครในประเทศไทยยุคปัจจุบันโดยเฉพาะบรรดาสาวๆอยากเป็นกันเสียนักหนานั่นแหละ )หลังจากเป็นข่าว “ฆ่าหั่นศพแล้วหนีไปพม่า” อย่างโหดเหี้ยมอำมหิต ชนิดที่มีแต่อาชญากรโดยสันดานเท่านั้นที่จะคิดได้ทำได้ สื่อมวลชนของประเทศไทยโหมกระหน่ำข่าวดังกล่าวกันแบบหน้ามืดตามัวจนกลบข่าวสำคัญใดๆทั้งที่เป็นเรื่องภายในประเทศ และในโลกไปเสียสิ้น !             หัวหน้าอาชญากรคนสวยที่ฟังว่าวัยยังเพียงยี่สิบต้นๆ ผู้ที่ควรจะถูกเรียกว่า “อี” เปรี้ยวมากกว่า “น้องเปรี้ยว” “คุณเปรี้ยว” “นางสาวเปรี้ยว” “นางเปรี้ยว” (มีสามีมาแล้วหลายคน) หรือ “เปรี้ยว” เฉยๆ เพราะสังคมไทยจะใช้คำ “อี” กับผู้หญิงประเภทมีพฤติกรรมต่ำช้าสามานย์มากกว่าคำนำหน้าอื่น ได้รับการ “ต้อนรับ” อย่างครึกครื้นมโหฬารเหมือนเป็นคนมีเกียรติยิ่ง   ทั้งจากสื่อมวลชน และโดยเฉพาะจากบรรดา “หมาต๋า”               ชาวบ้านเขาจึงสงสัย และตั้งข้อสังเกตกันกระหึ่มทั้ง “โซเชียล” ว่าเรื่องอาชญากรรมของ “อีเปรี้ยว” ครั้งนี้ ทำไมทั้งตำรวจทั้งสื่อมวลชนไทยจึง “ดราม่า” ในทำนอง “แห่อุบาทว์” กันนักหนาวะ!