อย่าทอดทิ้งคนชั้นล่าง

อนาคตของประเทศไทยขึ้นอยู่กับยุทธศาสตร์การพัฒนาเศรษฐกิจสังคมของผู้กุมอำนาจรัฐไทย หลายท่านจึงนึกว่า ถ้าอย่างนั้น อนาคตของประเทศก็ไม่มีอะไรแน่นอน เพราะ “ผู้กุมอำนาจรัฐ” ย่อมจะเปลี่ยนแปลงได้ มันคงไม่น่าห่วงอย่างนั้นหรอก เพราะ “ผู้กุมอำนาจรัฐไทย” นั้น มีโลกทัศน์เดินตามหลัก “เศรษฐศาสตร์กระแสหลัก”หมือนกันทั้งนั้น จะต่างกันในทางรุปธรรมบ้าง ตรงเรื่องที่จะดึงผลประโยชน์เข้าใส่ “กลุ่มชนชั้บน” กลุ่มไหน เท่านั้นเอง พูดให้เข้าใจง่าย ๆ คือ ต่างกันตรงการตัดเค้กแบ่งประโยชน์กันระหว่างกลุ่มต่าง ๆ ดังนั้นอนาคตไทยจึงจะเดินตามโรดแมปของทฤษฎีเศรษฐศาสตร์กระแสหลักต่อไป แม้ว่าหลังจากการเลือกตั้งแล้วอาจจะมีการปลี่ยนแปลงภายในกลุ่มผู้กุมอำนาจรัฐก็ตาม ตัวอย่างรูปธรรมก็เช่น ยุทธศาสตร์การพัฒนาประเทสด้วยการตั้งเขตเศรษฐกิจพิเศษ , นิคมอุตสาหกรรมพิเศษ , การขยายโรงผลิตไฟฟ้ารุปแบบต่าง ๆ , การสร้างท่าเรือน้ำลึก หรือกระทั่งการขุดคลองผ่านภาคใต้ของประเทศ ฯลฯ การพัฒนประเทสตามแนวทางนี้ กลุ่มชนชั้นบนและชั้นกลางระดับบนจะไม่มีปัญหา เพราะมีศักยภาพที่จะโหนไปกับกระแสนี้ได้ และมิได้สูญเสียอะไร เปรียบเทียบให้เห็นง่าย ๆ ชัด ๆ กับภาวะเศรษฐกิจปัจจุบันก็ได้ คือตัวเลขทางเศรษกิจมหภาคของไทยนั้นดูดี ชนชั้นบนและชนชั้นกลางระดับบนก็ไม่มีปัญหา แต่ชนชั้นกลางระดับกลางลงมากลับต้องกระเบียดกระเสียนในเรื่องการใช้จ่าย และโดยเฉพาะชั้นล่างกลับยิ่งมีปัญหาด้านการหารายได้หนักขึ้น ผู้กุมอำนาจรัฐไทยทั้งในขณะนี้แฃะในอนาคต จึงต้องใส่ใจปรับปรุงแก้ไขปัญหานี้ การสร้างอุตสาหกรรมยุค 4.0 เทคโนโลยีล้ำหน้าในเขตเศรษฐกิจพิเศษนั้น จะช่วยให้ชนชั้นกลางระดับล่างลงมาจนถึงชนชั้นล่างอย่างผู้ขายแรงงานและเกษตรกรรายย่อยผู่มีที่ดินน้อยและเกษตรกรผู้ไม่มีที่ดินทำกิน มีรายได้ดีขึ้นได่อย่างไร ผู้กุมอำนาจรัฐต้องมีแนวทางจัดการแก้ไขปัญนี้เตรียมไว้ให้ชัดเจน เมื่อชนชั้นบนร่ำรวยขึ้น ชนชั้นล่างจะต้องมีเศรษฐกิจชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นนะดับที่น่าพอใจด้วย แต่ถ้าปล่อยให้ช่องว่างความเหลื่อมล้ำกลับถ่างกว้างมากกว่าเดิม ทุกชั้นชนในสังคมก็จะเผชิแต่ความทุกข์ สำหรับปัญหาผู้ใช้แรงงาน รัฐจะต้องช่วยสร้างให้คนไทยสามารถเป็น “แรงงานมีฝีมือ” และพัฒนาต่อไปเป้ระดับ “เทคนิคเชี่ยน” พร้อมทั้งดแลแรงงานต่างด้วในระดับชั้นพื้นฐานให้มีระดับชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น พร้อม ๆ กันไป สำหรับปัญหาเกษตรกร รัฐจะต้องช่วยพัฒนาเกษตรกรรายย่อยทั้งที่มีที่ดินกินจำนวนน้อยและที่ไม่มีที่ดินทำกิน มีรายได้สามารถมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง ซึ่งเรื่องเขตเศรษฐกิจพิเศาและนิคมอุตสาหกรรมเทคโนโลยีสูง แทบจะม่มีส่วนเข้ามาแก้ไขปัญหาส่วนนี้เลย รัฐจึงต้องทำยุทธศาสตร์การพัฒนาภาคส่วนรงนี้ขึ้นมา และให้ความสำคัญอย่างยิ่งยวดด้วย มิฉะนั้น ภาพสังคมอนาคตของไทยก็จะเป็น “สังคม 4.0” ที่เต็มไปด้วยความยุ่งหยิง,ความทกข์ จากปัญหาความเหลื่อมล้ำแตก่างกันทงสถานะเศรษฐกิจ