ดนตรี / รุ่งฟ้า ลิ้มหัสนัยกุล
นอกจากนักร้องหญิงที่ประสบความสำเร็จในยุโรปและมีเพลงติดอันดับในอเมริกา - อังกุน และนักเปียโนอัจฉริยะรุ่นเยาว์สายแจ็ซซ์ - โจอี้ อเล็กซานเดอร์ แล้ว ยอมรับตามตรงว่าแทบไม่รู้จักศิลปินเพลงจากอินโดนีเซียอีก จนกระทั่ง ยูนิเวอร์แซล มิวสิค (ประเทศไทย) ส่งหมายเชิญร่วมงานโชว์เคสแบบ “ออนไลน์” ของเขานี่แหละ จึงได้รู้จัก เรนดี้ แพนดูโก เป็นครั้งแรก
เช่นเดียวกับคนรุ่นนี้ที่ใช้พื้นที่ในโลกออนไลน์ในการนำเสนอตัวตน แพนดูโก ใช้ ซาวน์ดคลาวด์ เป็นจุดเริ่มต้นตั้งแต่ปี 2012 คัฟเวอร์เพลงดังๆในสไตล์ตัวเอง ทั้งวิธีการร้องและการเล่นกีตาร์ ไม่ช้านาน เขาก็มีงานร่วมกับเพื่อนนักดนตรีชาติเดียวกันทำอัลบั้มเพลงแจ็ซซ์ชื่อ TND ออกมาเมื่อปี 2015 ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลอัลบั้มแจ็ซซ์ยอดเยี่ยมจากเวที Anugerah Musik Indonesia ซึ่งเป็นรางวัลทางดนตรีใหญ่ของบ้านเกิด ปีถัดมา เขาก็มี “A Classic Story” เป็นเพลงแรกของตัวเอง ตามด้วย “I Don’t Care” ต่อยอดอัลบั้มเดี่ยวชุดแรก The Journey ในปี 2017 งานที่ทำให้เขาได้รับการโหวตให้เป็นนักร้องชายยอดเยี่ยมจาก Indonesian Choice Award ล่าสุดเมื่อปีกลาย แพนดูโก ก็มีอีพี.ชุดใหม่ชื่อ See You Someday ออกมา-ซึ่งอัลบั้มชุดนี้นี่เองที่เป็นจุดเริ่มต้นทำความรู้จักของเรา
ย้อนกลับไปฟังงานคัฟเวอร์เก่าๆของ แพนดูโก ใน ซาวน์ดคลาวด์ แล้วก็พบว่าเขามีลายเซ็นเป็นของตัวเองมาตั้งแต่ต้น แม้จะเป็นงานคัฟเวอร์ เขาก็ทำให้มันออกมามีสุ้มเสียงในแบบของตัวเอง ซึ่งต่อเนื่องมาถึงงานเพลงของตัวเองทั้งสองชุด หากเทียบกันระหว่าง The Journey กับ See You Someday ที่ต่างกันก็คงจะเป็นสีสันหรือบรรยากาศรวมของอัลบั้ม ชุดแรกนั้นเป็นป็อปสดใสสนุกสนาน เครื่องเคราดนตรีมากันแน่นหนา และมีกลิ่นอายแจ็ซซ์ผสมในบางเพลง ขณะที่ชุดสอง-ออกมาในทางอะคูสติคปลอดโปร่ง และมีสีหม่นกว่า แต่ไม่ถึงกับหมองเศร้า
See You Someday มีทั้งหมด 6 เพลงร้อยเรียงต่อกันในอารมณ์ผ่อนคลาย เปิดด้วย “Far” เพลงรักจังหวะกลางๆที่โชว์เสียงร้องอุ่นๆ เนื้อเสียงนวลๆแต่แข็งแรง และเต็มไปด้วยความรู้สึกของเขาฉายเต็มที่ (เสียงทุ้มต่ำของเขาน่าฟังมาก), “Home” บัลลาดเนิบช้าที่ให้ความรู้สึกโหยหาและคิดถึงคนข้างหลังแจ่มชัด...บาดลึก, “Secret” ขยับโทนสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกนิด มีอิทธิพลของ จอห์น เมเยอร์-ที่เขานิยมชมชอบ-อวลอยู่จางๆ บีทรองพื้นชวนให้ร่างกายเคลื่อนไหวเบาๆ, “B.Y.L” ย่อมาจาก Before You Left อีกหนึ่งเพลงรักอกหัก, “Mr.Sun” เปิดหัวด้วยเพลงพื้นบ้านกับเสียงเด็กพูดภาษาบาฮาซา ก่อนโยงเข้าท่อนหลักด้วยเสียงกีตาร์อะคูสติค อารมณ์คล้ายเพลงกล่อมเด็ก สะอาดสะอ้าน และอบอุ่น ปิดท้ายด้วยเพลงสั้นแค่ 46 วินาทีชื่อ “See You Someday” วลีสั้นๆที่เขามักจะพูดท้ายคอนเสิร์ท แต่เมื่อเป็นเพลงสุดท้ายของอีพี. เหมือนเขากำลังจะบอกว่าถ้าโลกเป็นปกติเมื่อไหร่ เราคงจะได้พบกัน
6 เพลงในเวลาประมาณ 20 นาที จะว่าน้อยก็ได้ แต่มันความน้อยของปริมาณ เพราะคุณภาพมาเต็มเกินคาด และน่าสนใจมากว่า เขาจะก้าวไปได้ไกลแค่ไหนในเวทีโลก ในฐานะชาวอาเซียนด้วยกัน เอาใจช่วยเต็มที่
ย้อนกลับไปฟังงานคัฟเวอร์เก่าๆของ แพนดูโก ใน ซาวน์ดคลาวด์ แล้วก็พบว่าเขามีลายเซ็นเป็นของตัวเองมาตั้งแต่ต้น แม้จะเป็นงานคัฟเวอร์ เขาก็ทำให้มันออกมามีสุ้มเสียงในแบบของตัวเอง ซึ่งต่อเนื่องมาถึงงานเพลงของตัวเองทั้งสองชุด หากเทียบกันระหว่าง The Journey กับ See You Someday ที่ต่างกันก็คงจะเป็นสีสันหรือบรรยากาศรวมของอัลบั้ม ชุดแรกนั้นเป็นป็อปสดใสสนุกสนาน เครื่องเคราดนตรีมากันแน่นหนา และมีกลิ่นอายแจ็ซซ์ผสมในบางเพลง ขณะที่ชุดสอง-ออกมาในทางอะคูสติคปลอดโปร่ง และมีสีหม่นกว่า แต่ไม่ถึงกับหมองเศร้า
See You Someday มีทั้งหมด 6 เพลงร้อยเรียงต่อกันในอารมณ์ผ่อนคลาย เปิดด้วย “Far” เพลงรักจังหวะกลางๆที่โชว์เสียงร้องอุ่นๆ เนื้อเสียงนวลๆแต่แข็งแรง และเต็มไปด้วยความรู้สึกของเขาฉายเต็มที่ (เสียงทุ้มต่ำของเขาน่าฟังมาก), “Home” บัลลาดเนิบช้าที่ให้ความรู้สึกโหยหาและคิดถึงคนข้างหลังแจ่มชัด...บาดลึก, “Secret” ขยับโทนสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกนิด มีอิทธิพลของ จอห์น เมเยอร์-ที่เขานิยมชมชอบ-อวลอยู่จางๆ บีทรองพื้นชวนให้ร่างกายเคลื่อนไหวเบาๆ, “B.Y.L” ย่อมาจาก Before You Left อีกหนึ่งเพลงรักอกหัก, “Mr.Sun” เปิดหัวด้วยเพลงพื้นบ้านกับเสียงเด็กพูดภาษาบาฮาซา ก่อนโยงเข้าท่อนหลักด้วยเสียงกีตาร์อะคูสติค อารมณ์คล้ายเพลงกล่อมเด็ก สะอาดสะอ้าน และอบอุ่น ปิดท้ายด้วยเพลงสั้นแค่ 46 วินาทีชื่อ “See You Someday” วลีสั้นๆที่เขามักจะพูดท้ายคอนเสิร์ท แต่เมื่อเป็นเพลงสุดท้ายของอีพี. เหมือนเขากำลังจะบอกว่าถ้าโลกเป็นปกติเมื่อไหร่ เราคงจะได้พบกัน
6 เพลงในเวลาประมาณ 20 นาที จะว่าน้อยก็ได้ แต่มันความน้อยของปริมาณ เพราะคุณภาพมาเต็มเกินคาด และน่าสนใจมากว่า เขาจะก้าวไปได้ไกลแค่ไหนในเวทีโลก ในฐานะชาวอาเซียนด้วยกัน เอาใจช่วยเต็มที่